Stekeltjeshaar

Stekeltjeshaar!

Dat is één van de eerste woorden die bij me opkomt als ik aan Foppe denk. Dat markante hoofd met die stevige bos stekels is me bijgebleven toen ik in 1976 voor het eerst Schaakclub Purmerend bezocht. In 1993 bedankt Foppe als lid van de schaakclub en meldt zich in 2009 opnieuw aan. Weer valt me die stevige stekelbos op. Iets dunner, dat wel. Een beetje ouder geworden, maar in 16 jaar is zijn haarcoupe hetzelfde gebleven.

In mijn database staan 9 partijen die Foppe en ik tegen elkaar hebben gespeeld. In de eerste periode van 1976 tot 1993 kruisen we de degens 5 maal waarbij ik 5 keer aan het langste eind trek. In een van de partijen kan Foppe winnen, hij gaat voor mat in één, daarbij overziend dat mijn mat in één een zet eerder komt. Een onverdiend punt, maar zoals Donner zei zijn dat vaak de prettigste!

Tussen 2009 en nu spelen we 4 partijen waarbij ik een keer remise maak door herhaling van zetten. In 2010 spelen we een partij waarbij ik erg ontevreden ben over mijn spel, ik speel vaak onnauwkeurig en vind dat ik duidelijk slechter sta. Foppe negeert mijn remiseaanbod volkomen en speelt niet geheel ten onrechte onverdroten door. Met als resultaat weer een nul voor hem. Na de partij vraag ik hem waarom hij mijn remiseaanbod niet heeft aangenomen. Het verrassende antwoord is dat hij me niet gehoord heeft. Toen speelde zijn gehoorproblemen hem al parten.

Als ik de partijen tegen Foppe naspeel vallen een paar dingen op. De opzet is niet slecht maar wel behoudend, bedachtzaam. Bijna filosofisch, passend bij zijn passie. De schaduwkant daarvan is dat zijn spel dan passief is en daar win je weinig partijen mee. Elke keer als ik het initiatief grijp kan ik dat uitbouwen tot groot voordeel omdat Foppe meestal niet het meest scherpe tegenspel kiest.

In 4 van de 9 partijen kom ik de manoeuvre …, a6 en …, Tb8 of met wit a3 en Tb1 tegen, met het doel de damevleugel met …, b5 (of b4) te openen. In slechts één partij komt dat er van.

Duidelijk te merken is dat de trainingen die Foppe volgens de Stappenmethode aan de jeugd geeft een positieve invloed heeft op zijn spel.

In 2010 treedt Lucas van Mil af als secretaris van het bestuur. Een nieuw bestuurslid vinden is meestal een hele klus maar Foppe biedt vrijwel onmiddellijk aan Lucas op te volgen. Eerlijkheidshalve moet ik beschaamd bekennen dat de gedachte ‘Wat moeten we met zo’n oude man…? Nou ja, beter iemand dan niemand.’ door mijn hoofd schiet. Foppe en ik schelen maar 8 jaar, in 2010 is hij een jaar jonger dan ik nu ben. Dus pas op: de kwalificatie ‘oude man’ zou ik persoonlijk nu zéér ongepast vinden!

In onze gezamenlijke bestuursperiode heeft Foppe zich meer dan waardevol getoond. Ook in het verleden is hij nooit te beroerd geweest om (bestuurlijke) gaten op te vullen en bij evenementen te assisteren. Wat op mij veel indruk heeft gemaakt is hoe hij in 2011 het gat dat Louis naliet heeft weten op te vullen. In het bestuur neemt hij als vanzelfsprekend taken op zich. In de motivatie hem tot erelid te benoemen, gelukkig hebben we die gelegenheid nog gehad, staat onder andere dat Foppe zich niet laat voorstaan op alles wat hij bijdraagt, een stille kracht is. Dat blijkt bijvoorbeeld uit de wijze waarop hij, na mijn aftreden als voorzitter, de voorzitterstaken heeft waargenomen. Dat heeft hij gedaan als aanspreekpunt, niet als waarnemend voorzitter. Dat tekent hem, een bescheiden man, zijn grenzen en ambities kennend.

Over zijn bescheidenheid gesproken: tijdens een van onze gesprekjes op de club vertelt Foppe me dat hij binnenkort naar een bijeenkomst gaat waarbij een vriend een lintje uitgereikt krijgt. Ik weet dat Foppe veel vrijwilligerswerk doet en heeft gedaan en zich inzet voor de gemeenschap. Gekscherend vraag ik hem daarom waarom hij nog geen lintje heeft. Het laconieke, bijna terloopse antwoord: ‘O, dat heb ik al’ slaat me even met stomheid. Nooit gehoord, nooit geweten.

Ongeveer een half jaar voor mijn geplande aftreden heb ik ernstig overwogen vervroegd af te treden. De brief daarvoor ligt op de bestuurstafel, de brief aan de leden met de motivering ook.

Zonder de andere toenmalige bestuursleden tekort te doen is het Foppe die olie op de golven gooit. Foppe is heel stellig en geeft aan niet akkoord te gaan met mijn aftreden. Hij schrijft voorafgaand aan de bestuursvergadering: ‘Ik hoop dat wij maandag met elkaar kunnen overleggen met emotie en verstand, waarbij mijn insteek zal zijn duidelijkheid te scheppen.’ Dat is hem goed gelukt, met kalme en goed geformuleerde argumenten overtuigt hij mij en de andere leden dat mijn voornemen niet het meest effectieve is om uit de dreigende chaos te geraken.

Maandagavond 19 augustus, 21:30 uur. Het geluid in de brievenbus komt van een rouwkaart die erin is gestopt. Een vervelend gevoel bekruipt me, razendsnel passeren in gedachten een paar namen. Het zal toch niet… Als we de naam van Foppe op kaart lezen gaan mijn haren ontzet rechtovereind staan.

Stekeltjeshaar!